تکمیل همزمان دو هواپیمای داسو یعنی میراژ اف 1 و جگوار منجر به ورود همزمان آن دو در عرصه هواپیماهای شکاری در سال 1974 شد.ابتدا تصور می شد که این دو رقبای سرسختی برای هم باشند
تکمیل همزمان دو هواپیمای داسو یعنی میراژ اف 1 و جگوار منجر به ورود همزمان آن دو در عرصه هواپیماهای شکاری در سال 1974 شد.ابتدا تصور می شد که این دو رقبای سرسختی برای هم باشند . در این رقابت که تصور می شد میراژ اف1 به مراتب کامیابی بیشتری به دست آورد. مشخص شد که درخواست برای هواپیمای دارای انعطاف پذیری عملیاتی گسترده تر بیشتر است و این ویژگی می توانست به بهترین شکل به وسیله هواپیمایی که در آغاز برای نقش برتری هوایی و ماموریتهای هوا به هوا طراحی شده ،فراهم نماید (همان گونه که با عرضه جنرال داینامیکس F-16 فالکون به بازار جهانی نیز ثابت شد).
هردو هواپیمای جگوار و میراژ اف-1دربر گیرنده گوشه هایی از تجربیات برنامه جنگنده ضربتی نوبک (نشت و برخاست کوتاه و عمودی) نیروی هوایی شکست خورده فرانسه بودند که در سالهای پایانی دهه 1950 آغاز شد. میراژIIIV تنها هواپیما نوبک عمود پرواز جهان بود که به سرعت 2ماخ دست یافت. با وجود این، کمی پیش از ان که این هواپیما به پرواز در آید نیروی هوایی فرانسه درباره هزینه بالای این جنگنده ابراز نگرانی کرد. بنابراین داسو تشویق شد که به بررسی دیگر طرح های جایگزین نوبک بپردازد.هدف کلی تولید هواپیمایی با سرعت 2.2ماخ بود که بتوان آن را در ماموریتهای ضربتی هسته ای با شعاع عمل پایین-پایین تا فاصله 550 کیلومتری نیز به کار گرفت و توانایی نشست و برخاست از باندهای 800متری را نیزداشته باشد. کامیابی نسبی مدل میراژ III یا میراژ 3 که از اولین مدل ها ساخت صنایع هوایی فرانسه بود توانست کارخانه فرانسوی را 10 سال پس از جنگ از هیچ به سطح جهانی نزدیک کند و مارسل داسو را در موقعیتی استثنایی قرار بدهد. در ماه مارس 1967 فرانسویان به این نتیجه رسیدند که گزینش جنگنده ای دارای بال هندسه متغیر برای جایگزینی میراژIII پاسخگوی افزایش هزینه بالای آن نیست و به کارگیری طرح بال پسگرای متوسط در هواپیما مناسب تر تشخیص داده شد.
در 18 مه 1967 پیش نمونه میراژ اف-1 دچار سانحه شد و علت ان را لغزش بال یا اهتزاز (flutter) گزارش شد. اما این طرح از پیش برگزیده شده بود و قرار داد تولید سه فروند پیش نمونه ( که دو فروند نمونه اخر مجهز به موتور9K50) در سپتامر همان سال امضا شده بود.
شرکت سازنده ادعا کرده است که سوخت داخلی میراژ اف-1 برای سه پرواز پنج دقیقه ای در ارتفاع متوسط و با سرعت 1.5 ماخ در حالت رزم یا پرواز شناسایی در ارتفاع بالا با شعاع عملیاتی 315 کیلومتر با سرعت 2.2 ماخ کافی است . این درحالی است که با اضافه کردن یک مخزن سوخت مرکزی و دو موشک سوپر 530، این میراژ می تواند پرواز های گشت هوایی به مدت دو ساعت و 15 دقییه انجام داده و اهدافی را تا ارتفاع 20000 متری پرواز می کند را مورد هدف قرار دهد.
رادار رهگیر سایرانو IV ساخت تامسون CSF از تجهیزات استاندارد F1 هست که در برخی از نمونه ها دارای توانایی نقشه برداری زمینی/دریایی و دوری از عوارض زمین می باشد. در هواپیمای ویژه حمله زمینی میراژ F1 A (که تنها لیبی و افریقای جنوبی آن را خریداری کرده اند) رادار مسافت یاب آیدا (AIDAساخت شرکت داسو نصب شده است ) و در F-1EQ5 عراقی رادار AGAVE تامسون CSF جایگزین سایرانو M4 شد. رادار سایرانو M 4 دارای حالت هوا به سطح، یک سامانه حمله- ناوبری اینرسیایی شرکت ساژم، نشان دهنده با لای سر(HUD) ساخت شرکت تامسون CSF و مسافت یاب لیزری از جمله تجهیزات هواپیمای چند ماموریته F1E (که عراق از این مدل زیاد داشت) می باشند.
لازم به ذکر است نیروی هوایی سپاه پاسداران جمهوری اسلامی ایران نیز تعدادی از این هواپیما را در اختیار دارد (که در برخی منابع تعداد 24 فروند و در برخی دیگر تعداد کمتری را ذکر کرده اند که این هواپیما ها در پایگاه شکاری مشهد مستقر هستند) که این هواپیماها از هواپیماهای به جا مانده عراقی در ایران می باشند.آمادگی رزمی این هواپیما در ایران ۷۰٪ بر آورد می شود.در زمان جنگ ایران و عراق این هواپیماها به طور وسیعی مورد استفاده نیروی هوایی عراق بوده اند ولی مرزبانان نیروی هوایی هواپیماهای اف ۱۴ مانع حملات هواپیماهای متخاصم عراقی از جمله میراژ ها بوده اند.
مشخصات میراژ اف-1
شرکت سازنده: داسو - فرانسه
تعداد خدمه: 1 یا دو نفره بستگی به مدل ان دارد
پیشرانه: یک موتور اسنکما مدل 9K50 جت به همراه پس سوز
طول: 14.94 متر
عرض: 8.4 متر
ارتفاع: 4.5 متر
وزن خالی: 7400 کیلوگرم
حداکثر وزن: 16200 کیلوگرم
ارتفاع پروازی:52000 فوت یا 15600 متر
حداکثر سرعت: 2.2 ماخ 2376 کیلومتر بر ساعت
تسلیحات: 2 قبضه توپ 30 میلیمتری مدل DEFA553 ، 2 فروند موشک ماترا مجیک مدل R550 و بمب های رها ازاد یا غیر هدایت شونده